piątek, 3 maja 2013

ROZDZIAŁ 2

,,Czarny,,


   Z niecierpliwieniem nacisnęłam przycisk aby włączyć laptopa i rzuciłam go na łóżko. Wzięłam jeszcze pod rękę krakersy z supermarketu i oczekiwałam na widok mojej tapety, czyli pyszczka mojej suczki Mai.                    Pierwsze co to czekałam aż załaduję mi się skype. Mój laptop miał już trochę lat, więc nieco zamulał. Kiedy już wszystko zaczęło funkcjonować połączyłam się z Anne. Dziewczyna od razu krzyknęła głośno do kamerki, że o mało nie odepchnęło mnie do tyłu.
-Co jest grane? Mów szybko! - Dziewczyna zaczęła piszczeć i jednocześnie się dusić, tak że przynajmniej wiedziałam jak czuł się Harry, kiedy chciał się od nas dowiedzieć z czego się śmiejemy. Przyznam, że z każdą chwilą staje się to coraz bardziej wkurzające. Aż ma się ochotę potrząsnąć tą drugą osobą, w mojej sytuacji było to nie możliwe, bo Anne widziałam tylko w laptopie.
-No mów, Anne!
-Nie uwierzysz! - I od nowa denerwujący pisk, chyba szczęścia?
-Nie uwierzę w co?
-Od dziś będziesz całować mojego brata po nogach! - Coraz bardziej nie mogłam się doczekać, kiedy usłyszę to co ma na myśli niebieskooka. Chwyciłam w garść parę krakersów i rzuciłam w kamerkę jakby miało to pomóc w dokończeniu słów Anne.
-Jacob załatwił bilety na.. haha.. a teraz poproszę werbel.. koncert ROOM94!!! - Wtedy już obie zaczęłyśmy piszczeć jak głupie i skakać po łóżku, które z ledwością wytrzymywało mój ciężar. Nagle ku moim oczom wyskoczyła mi wielka reklama jakieś strony internetowej. Przypatrzałam się jej bardziej i z hamowałam śmiech. Była to stronka www.voiceofworld.uk, zachęcali aby wejść i poznać niesamowitych ludzi z całego świata. W tym momencie byłam tym nieco zainteresowana i nacisnęłam przycisk ,,wejdź,,. Otworzyła się czarna stronka z białymi napisami i miejscem na zalogowanie się bądź zarejestrowanie. Nie wiedziałam co mnie czeka po zarejestrowaniu się na tej stronce. Czy to jest płatnę? Czy to stronka dla jakiś samotnych ludzi? Z niepewnością weszłam w założenie konta. Kazali poddać nick, w tym miejscu chodziło mi tysiąc pomysłów. Lecz żaden nie był na tyle dobry i pewny żebym go wpisała. Chciałam jakiś wyjątkowy, jakiś niezwykły. Taki, którego nigdy nie zapomnę i będzie mówił wiele o mnie. Nagle wpadło mi do głowy to słowo. Słowo które dla każdego może znaczyć coś innego. - cocaine (czyt. kokaina). Przy podaniu danych, postanowiłam, że zmienię nieco fakty. Zamiast imienia Lousia napisałam Lou, a nazwisko zmyśliłam. Zamiast swojego zdjęcia ustawiłam obcą dziewczynę z czarną czapka na twarzy i białym napisem ,, Fuck off ,, i środkowym palcem.  Hasła pewnie i tak nie zapamiętam, więc zwyczajnie zaznaczę - nie wyloguj -. Nagle otworzyła się stronka, cała czarna z moim avatarem i nickiem. Napisy były szare, prawie nie widoczne. Po prawej stronie była ściana, gdzie mogłeś pisać ze znajomymi zalogowanymi na tej stronce. Chciałam zmienić tło na jakieś bardziej żywe, kiedy usłyszałam piknięcie ze strony głównej. W miejscu ściany napisał do mnie jakiś chłopak, który nazywał się ,,samobójca-na-własne-życzenie,, W miejscu jego avatara było zdjęcie postaci z anime z przyłożonym do głowy pistoletem. Zaciekawił mnie nie tym, że jego zdjęcie czy nick był chory jak dla mnie, ale komentarzem - lubię czarny -. Odpisując mu musiałam wejść na jego stronę. I wtedy to już całkowicie byłam przerażona. Była również czarna, na pierwszym planie było widać jego avatar, który został nieco powiększony, nick był ukryty gdzieś w czarnym kolorze tła. Po środku ściana i mnóstwo ludzi, którzy do niego piszą. W tle było słychać piosenkę włącz i czytaj. Czytając komentarze osób, które do niego pisały, były dość niepokojące. Miałam uczucie jakby jarali się faktem, że biorą narkotyki. Każdy z nich opisywał jak się czuję kiedy je weźmie. Ci ludzie wszystko mieli w dupie, użalali się nad swoim życiem i nad tym, że chcą już umrzeć. - Nie wiedziałam co miałam mu odpisać na ten komentarz u mnie. A ponieważ nikogo tu nie znam, zrezygnowałam z zmiany tła i postanowiłam wczuć się w ich problem i nieco pozmyślać na temat siebie. Nigdy nie narzekałam na to, że jestem sobą. Ale tym razem było inaczej. Chciałam poczuć się jak inni, zobaczyć jakie życie jest dla nich i jak oni to wszystko postrzegają. Napisałam mu na ścianie - czarny to najpiękniejszy kolor -. Wątpiłam, że mi szybko odpiszę, dlatego zeszłam z laptopa i położyłam się na wznak. Gapiłam się w pusty i lekko szarawy sufit. Wtedy naszła mnie myśl nad zmianą koloru ścian. Beżowy nigdy mi się nie podobał, dlatego pomyślałam nad tym aby przemalować je na czarno.
 Czarny to nie jest kolor śmierci, ani jakieś depresji. On też może dużo mówić o człowieku. Moje emocję są bardzo zmienne, raz jestem szczęśliwa, a raz zła, czarny kolor świetnie odzwierciedla moje uczucie. W tym kolorze czuję się bezpieczna i nie rozumiem czemu wszyscy w około uważają, że czarny to nie barwa, że to nie jest kolor. Wręcz przeciwnie, to najpiękniejszy wyraz emocji.
  Zeszłam nad dół do rodziców, którzy siedzieli na kanapie i oglądali coś w telewizji. Nawet nie zauważyli mnie przechodzącą koło nich. Chwyciłam jedynie szklankę i sok pomarańczowy, szybkim łykiem wypiłam i postanowiłam, że wyrwę się gdzieś na jakąś godzinkę. Na zewnątrz było jeszcze widno, w końcu dopiero 19-nasta. Założyłam swoje czarne conversy i chwyciłam z wieszaka swój szarawy sweter.
-Wychodzę! - Krzyknęłam na znak, żeby się w razie czego nie martwili. Mama jedynie, niechętnie odwróciła głowę i cichym głosem powiedziała ,,ok,,. Nie wiedziałam sama co chcę zrobić i gdzie chcę iść. Manchester to duże miasto i można iść dosłownie wszędzie. A ponieważ w głowie po za pustką nie było nic, szłam prosto przed siebie nie zwracając uwagi, gdzie tak naprawdę idę. Ciągle gdzieś między moimi przemyśleniami przelatywał obraz stronki tego chłopaka. Coś mnie do tego wszystkiego ciągnęło, ale nie umiem sobie tego uświadomić. Dużo mnie w tym zastanawia.. Dlaczego on akurat do mnie napisał? Czy los chcę abym coś zrozumiała? Czy ja czegoś przypadkiem ważnego nie widzę? Gdzie jest haczyk? A może go nie ma? To jest jakaś paranoja, nic z tego nie da się zrozumieć. Wszystko jest takie nie jasne, takie nie-o-czy-wi-ste.. Podnosząc głowę wyżej, dostrzegłam ciemność. Nawet się nie skapnęłam kiedy już zrobiło się ciemniej. Ulice w której się znajdowałam, oświetlały jedynie pomarańczowe lampy, które dopiero zaczęły się rozgrzewać. Obok mnie były jakieś stare budynki z po przewracanymi koszami na śmieci. Co chwilę było słychać odgłos piszczących myszy, które jak co wieczór żerują w śmieciach. Nagle w oddali koło sklepu monopolowego, który jak zawsze był dostępny 24 godziny na dobę, stało 3 chłopaków. Ubranych w ciemne bluzy z kapturami na głowie. W rękach mieli jakieś zioła i zapalniczki. Z nad ich głowy unosił się szarawy dym, jeden z nich robił kółeczka olimpijskie z dymu. Śmiali się swym donośnym głosem. Wtedy odruchowo zatrzymałam się i z niepewnością przypatrywałam. Chciałam usłyszeć czy każdy człowiek, który bierze dragi tak bardzo nienawidzi tego świata, tego życia.. Czy każdy z nich chcę już umrzeć. Niestety nie dowiedziałam się, bo jeden z nich mnie zauważył i zaczęłam panicznie uciekać. Uwierzcie mi, jeszcze nigdy tak szybko nie biegłam. Mój oddech stał się o wiele szybszy, serce o mało nie przebiło się przez żebra, które już z ledwością unosiłam do góry. Kiedy już znalazłam się na swojej ulicy ze spokojem już zwolniłam i chciałam już jak najszybciej znaleźć się w domu.










3 komentarze:

  1. Świeeetny boski, nie mam słów... Nie mogę doczekać się następnego rozdziału... <3

    OdpowiedzUsuń
  2. Cześć! :) Na http://life-are-moments.blogspot.com/ pojawił się nie dawno 6 rozdział z perspektywy Jamie, na którego cię serdecznie zapraszam. Zajrzyj, a może Ci się spodoba? Jeśli tak to zachęcam do skomentowania, gdyż daje nam to motywację do pisania i zaobserwowania naszego bloga.
    Pozdrawiam ciepło i życzę przyjemnego dnia, Allie ♥

    OdpowiedzUsuń
  3. Zostałaś nominowana do Liebster Award. Więcej na moim blogu:http://zawsze-warto-marzyc.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń